Venezuela is a country of 30 million people with the world’s largest oil reserves, spectacular white sand beaches and the world’s tallest waterfall. The country also has more than 300 billion barrels of oil reserves than Saudi Arabia. However, every week and recently, every day, there are numerous reports of the deteriorating economic situation of the people of this country and the suppression of their protests, to the extent that reports indicate the death of children due to malnutrition and the spread of malaria in the country. To find the answer to why the country has been unable to use its resources, the search begins in 1999, when Hugo Chگوvez began his presidency in Venezuela. Socialist governments have remained in power since 1999, when Hugo Chاvez took office. Socialism came into being at a time when Venezuela was witnessing great economic and social inequalities. But the socialist policies pursued with the aim of helping the poor initially had a good economic result and then the opposite. When oil prices were high between 2005 and 2014, resulting in high revenues for the Ch چvez government, he did not spend the income on long-term productive infrastructure but, according to his political beliefs, divided the income among the poor. For a time, this trend led to a dramatic improvement in his poverty and unemployment, and his high popularity. But the policy of direct aid and “manual aid” to the poor over time has backfired. To For example, the price control policy implemented by the Venezuelan president was intended to improve the lives of the poor by making flour, cooking oil and sanitary ware cheaper. But this policy caused some Venezuelan factories that produced these goods to no longer benefit from it and to say goodbye to their work and efforts. Hugo Chاvez’s response was to nationalize industry and increase government bureaucracy, and to borrow extensively from international institutions to cover these costs. In doing so, Venezuela plunged into a whirlpool of debt. The value of a bolivar at the end of last year was five hundred dollars. It is said that the value of the paper on which the 20 Bolivar banknote was printed is now more than the banknote itself: Meanwhile, Russia and China, Maduro’s allies, pumped billions of dollars into the Venezuelan economy through “oil-for-loan” deals, but that did not upset the people. In 2017 alone, 64% of Venezuelans lost weight due to lack of food, and according to some reports, they lost an average of about 11 kg. In the same year, a quarter of the population failed to provide three meals a day, and 82 percent lived in poverty. The government has tried to improve the situation by increasing subsidies for fuel and other goods, but higher subsidies for fuel have led to further reductions in gasoline prices than in neighboring countries, and the Venezuelan government now estimates that annually It loses $ 18 billion annually due to fuel smuggling to neighboring countries. These government financial shortfalls, in addition to the unsecured loans that Hugo Chوزvez left to Nicolas Maduro, have blurred the future prospects for the current Venezuelan government. Governments typically beat the International Monetary Fund in such circumstances to repay debts and receive bailouts, but Venezuela has severed ties with the International Monetary Fund and the World Bank since 2007. According to analysts, in the current context, the Maduro government will continue to print more money and suppress protesters in order to continue its economic survival, a path that economic analysts say will lead to further deterioration of the situation. … ونزوئلا کشوری است ۳۰ میلیون نفری با بزرگ‌ترین ذخیره نفتی در جهان، سواحلی با شن‌های سفید و دیدنی و بلندترین آبشار جهان. ذخایر ۳۰۰ میلیارد بشکه‌ای نفت این کشور از عربستان سعودی نیز بیشتر است. با این وجود، هر هفته و اخیراً هر روزه خبرهای پرشماری از وخامت هرچه بیشتر وضعیت اقتصادی مردم این کشور و سرکوب اعتراضات آنان به گوش می‌رسد، تا حدی که گزارش‌ها حاکی از مرگ کودکان به خاطر سوءتغذیه و شیوع مالاریا در کشور است. برای یافتن پاسخ به این پرسش که چرا این کشور از بهره‌گیری از داشته‌های خود ناتوان مانده باید جستجو را از سال ۱۹۹۹، یعنی آغاز دوره ریاست‌جمهوری هوگو چاوز در ونزوئلا، آغاز کرد. دولت‌های سوسیالیست در این کشور از سال ۱۹۹۹ و با آغاز کار هوگو چاوز همچنان در قدرت بوده‌اند. سوسیالیسم در زمانی به روی کار آمد که ونزوئلا شاهد نابرابری‌های بزرگ اقتصادی و اجتماعی بود. اما سیاست‌های سوسیالیستی که با هدف کمک به فقرا پیاده شد در آغاز نتیجه خوب اقتصادی و پس از آن نتیجه عکس داد. زمانی که بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۴ قیمت نفت بالا و در نتیجه درآمدهای دولت چاوز فراوان بود او درآمد را صرف امور زیربنایی تولیدی درازمدت نکرد بلکه بنا بر باورهای سیاسی خود، درآمد را بین فقرا تقسیم کرد. این روند برای مدتی بهبود چشمگیر وضعیت فقر و بیکاری و محبوبیت زیاد او را به دنبال داشت. اما سیاست کمک مستقیم و «کمک دستی» به فقرا با گذشت زمان نتیجه‌ای عکس داد. برای برای نمونه، سیاست کنترل قیمت‌ها که توسط رئیس‌جمهور ونزوئلا اجرا شد
قصدش این بود تا با ارزان‌تر کردن آرد، روغن پخت و لوازم بهداشتی زندگی تهیدستان را بهتر کند. اما این سیاست باعث شد تا چند کارخانه ونزوئلایی که این کالاها را تولید می‌کردند دیگر سودی در این کار ندیده و با کار و تلاش خداحافظی کنند. واکنش هوگو چاوز این بود که صنایع را ملی و دیوان‌سالاری دولت را بیشتر کرد و برای تأمین این هزینه‌ها نیز به وام‌گیری بی‌رویه از نهادهای بین‌المللی روی آورد. با این کار، ونزوئلا در گردابی از قرض فرو رفت. ارزش یک بولیوار در آخر سال پیش پنج صدم دلار بود. گفته می‌شود اکنون ارزش کاغذی که اسکناس ۲۰ بولیواری روی آن چاپ شده از خود اسکناس بیشتر است: در همین حال، روسیه و چین که هم‌پیمان مادورو هستند از طریق قراردادهای «نفت در برابر وام» میلیاردها دلار به اقتصاد ونزوئلا پمپاژ کردند اما این نیز به حال مردم افاقه‌ای نکرد.
تنها در سال ۲۰۱۷ میلادی به خاطر کمبود غذا ۶۴ درصد از مردم ونزوئلا وزن کم کردند و بنا بر برخی گزارش‌ها به طور متوسط حدود ۱۱ کیلوگرم لاغرتر شدند. در همان سال، یک‌چهارم مردم این کشور موفق به تهیه سه وعده غذا در روز نشدند و ۸۲ درصدشان در فقر زندگی کردند. دولت تلاش کرده بود با افزایش یارانه سوخت و دیگر کالاها وضع مردم را بهتر کند اما یارانه بیشتر برای سوخت، کاهش بیشتر قیمت بنزین نسبت به کشورهای همسایه را در پی داشته، و هم‌اینک دولت ونزوئلا تخمین می‌زند که سالانه سالانه ۱۸ میلیارد دلار به خاطر قاچاق سوخت به کشورهای همسایه ضرر می‌کند. این کمبودهای مالی دولت به اضافه پرداخت وام‌های بی‌رویه‌ای که هوگو چاوز برای نیکولاس مادورو به یادگار گذاشته چشم‌انداز آینده را برای دولت کنونی ونزوئلا تیره و تار کرده است. در حالت معمول، دولت‌ها در چنین شرایطی برای بخشودگی قروض و دریافت بسته نجات مالی بر در صندوق بین‌المللی پول می‌کوبند، اما ونزوئلا از سال ۲۰۰۷ روابط خود را با صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی گسسته است. به نوشته تحلیلگران، در شرایط حاضر، دولت مادورو برای ادامه بقای اقتصادی‌اش همچنان به همان مسیر چاپ پول بیشتر و سرکوب معترضان ادامه می‌دهد، مسیری که به گفته تحلیلگران اقتصادی منجر به وخامت بیشتر اوضاع خواهد شد.
Taizz Presenter .https://g.page/taiziz?gm 
You must be logged in to post a comment.