رستم  یلی بود در سیستان

همانطور که میدانید رستم  یلی بود در سیستان که خدابیامرز فردوسی کردش رستم دستان. ضمن تشکر از آن مرحوم گرامی که در آن زمان، بیشتر از مسئولان فعلی مملکت به استان ما توجه داشت، آرزو میکنم که ایکاش رستم یک امامزاده بود. شعرش هم میشد: که رستم ملایی بود در سیستان من او را کردم رستم علیهالسلام.

اگر رستم امام زاده بود، برایش حتمن در دوران صفویه، بقعه و بارگاهی میساختند. ترقی و پیشرفت استان ما هم حداقل از رژیم گذشته شروع میشد. دلیلش این است که اعلیحضرت فقید که همیشه به ائمه اطهار ارادت قلبی داشتند، علاوه بر زیارت مشهد مقدس به سیستان و بلوچستان مقدس هم مشرف میشدند. میدانید که ذات همایونی هر کجا که نزول اجلال میفرمودند، دستورات اکیدی هم صادر میفرمودند. حتم دارم روی ارادتی که به مرحوم فردوسی داشتند برای گسترش و مطلا کردن صحن مقدس حضرت رستم ارواحنا فدا، بودجۀ لازمه در اختیار تولیت بارگاه قرار میدادند.

در این هنگام  خداوند به کوه امر میکند: “ای کوه! بلرز”. کوه هم چنان میلرزد که انگار دارد رقص عربی میکند. سیمرغ که بالای کوه آشیانه دارد. فریاد میزند: “ای کوه! کرم نریز. بگذار به جوجههایم برسم.” البته نمیدانم که سیمرغ جوجه دارد، میزاید، تخم میگذارد و یا اصلاً نر است یا ماده. هر چه که هست، تحت امر خداوند است.

کوه با چشمانی اشکبار رو میکند به سیمرغ و میگوید: “ای از خدا بی خبر!چه جوجهای؟ پدرجان! بیا ببین چه بزرگواری را بدون پوشک و شیر، انداختهاند در دامان من.”

حتی جا داشت که خود سام، پدر زال را پیغمبر معرفی کند. آنوقت فرستادن بچه از زابل تا کوه البرز میشد کرامات او. اگر مغرضان میپرسیدند که این چه پهلوانِ بی عقل و احساسی است که بچۀ بی پناه را میاندازد دور، ما میگفتیم که به شما چه؟ به فرمان خدا انداخته دور.

عدهای از دشمنان استان ما که قصد سنگاندازی دارند، مسئلۀ کوچکِ کشته شدن سهراب به دست رستم را بهانه کرده، میگویند که چون کار رستم با نیرنگ و تقلب بود، لذا او نمیتواند امامزاده بشود. عجب حرفی است! خود حضرت امام در پاریس خدعه فرمودند و در ایران امام شدند. دروغ مصلحت آمیز و تقیه، وقتی خوف جان باشد و امید تخت و تاج، روا باشد. اتفاقاً حضرت رستم تنها امامزادهای خواهد بود که فرزند خودش را قربانی کرده است. بقیه بزرگواران بچههای مردم را قربانی میکردند. حتم دارم رستمی که از هفتخوان گذشت، از این دست اندازها هم خواهد گذشت.

میبینید که میتواند امامزادۀ  توپی بشود.

اگر رستم امام زاده بود، کلفتتر از همۀ امام زادههای فعلی بود. نعوذ و بالله نه اینکه این پانزده هزار امامزدۀ موجود کم مقامی داشته باشند، اما حضرت رستم علیهالسلام به خاطر اصالت ایرانی اش خیلی امامزاده میشد.

کل سیستان تا حالا شده بود بارگاه حضرت رستمابن زالابن سام ابن نریمان ابن الخ… علیه السلام. با توجه به دست و دلبازی مردم سیستان و بلوچستان، بعد باید بقیه علیهالسلامها میآمدند و شفا دادن را از حضرت تهمتن علیه السلام یاد میگرفتند. حالا ممکن است یکی از این برادران سیستانی که نظام آنها را خام کرده و با خود همراه کرده است، به من بگوید که اگر رستم امامزاده بود باز هم سیستانی بود، به توی بلوچ چه ربطی دارد؟ پاسخ این عزیزِ سرسپرده بسیار مشخص است. فردوسی به ما بلوچها هم بی لطف نبوده، در شاهنامه سر و کارمان با حیوانات است. چه آنجایی که انوشیروان عادل قتل عاممان میکند، چه آنجایی که  فرموده: “گردانی ز کوچ و بلوچ همه سگالنده مانند قوچ”. این در سرنوشت ماست که با حیوانات سر و کار داشته باشیم. لذا رخش آن بزرگوار به طور سنتی به ما میرسد. تا حالا هیچ امام و امام زادهای را با مرکبش دفن نکردهاند. فقط رخش را بدهند به بلوچها، بلوچستان از لحاظ آبادی، مشهد را میگذارد توی جیبش. آنقدرها که نظام ما را قاچاقچی معرفی کرده، ما قاچاقچی نیستیم. بیکاریم. از فرط بیکاری میرویم دو کیسه تریاک از افغانستان میآوریم که بکشیم. اینجا مشتری خوب پیدا میکنیم، میفروشیمشان. هم به ادبیات بالنده کمک میکنیم هم به علمای اعلام.

اگر رخش آن حضرت در بلوچستان دفن بود، ما احتیاجی به تریاک نداشتیم. نصف بلوچستان را میکردیم بارگاه آن اسب بزرگوار. کاری میکردیم که از همین آمریکا و کانادا، مهاجران محترم ایرانی که از دست نظام اسلامی فراری شدهاند، دسته دسته حیوانات بیمار خودشان را برای شفا بیاورند سر مزار آن اسب مقدس. با فروش قبر به عزیزانی که حیوانات جگر گوشۀ خود را از دست میدادند میتوانستیم بیشتر از فروش یک سالۀ اپل درآمد داشته باشیم. قبرهای شش طبقۀ ما، در جوار بارگاه آن رخش بزرگوار، برای تمام حیوانات جهان آرامشی ابدی به ارمغان میآورد.
انگیزه فردوسی در تدوین شاهنامه چه بود؟

آیا کوشش سی ساله حکیم فردوسی ، صرفأ بمنظور خلق یک اثر ادبی بود ؟ و یا مقصود بزرگتری در پشت این کوشش نهفته بود؟ برای درک این مطلب باید به تاریخ مراجعه کرده و به جوّ حاکم بر ایران در آن دوره نظری بیافکنیم٠
بعد از حمله اعراب به کشور ما ، ایرانیان نه تنها شاهد کشتار مردان و جوانان دلیر کشور ، دزدیده شدن زنان و مادرانشان بمنظور فروش در بازارهای برده فروشی مدینه ، و غارت خزائن سرشار مملکت بودند ، بلکه مجبور به زندگی با انواع و اقسام قوانین تحقیر آمیز و اطاعت از احکام شرعی و عرفی گوناگونی نیز شدند٠ از جمله قوانین تحقیرآمیزی مانند قانون اسب ٠
قانون اسب قانونی بود که بر اساس آن هر ایرانی که سوار بر اسب خویش در کوچه و خیابانهای شهرهای ایران ، منجمله در نیشابور و بلخ و غیره ، اگر به شخصی عرب که پیاده بود برخورد میکرد، موظف بود که از اسبش پیاده شده و اسب را به آن فرد عرب بسپارد ، و خود در رکاب وی پیاده حرکت کند ، وگرنه خونش حلال بود٠
فردوسی بچشم خود شاهد این تحقیرها و نامردمی ها و تجاوز ها بود ٠ بهمین دلیل قریب پنجاه و هشت بیت اشعار ناب خودرا به پای رخش میریزد و تنها هفت یا هشت بیت در مدح رسول و یا علی علیه السلام میسراید ﴿ که در اصل بودن آنها هم شک و تردید هست﴾٠٠٠٠
فایل صوتی بمدت ١٤ دقیقه٠
http://filesoti.com/audio/
moshiri_rakhsh.mp3
دوستان عزيز همانطور كه مى بينيد من مطلب را از قول آقاى بهرام مشيرى نقل كرده ام . در مورد مطلبى كه يكى از دوستان نوشته اند :
انگيزه فردوسى از نوشتن شاهنامه انگيزه مالى بوده بايد عرض كنم فردوسى سى سال براى تدوين شاهنامه زحمت كشيد و همه عمر و سرمايه خود را صرف اين شاهكار ماندگار كرد.
سلطان محمود سر فردوسى كلاه گذاشت . قرار بود به جاى هر بيت شعر ، يك سكه طلا به فردوسى بدهد . شاهنامه مشتمل بر ٦٠ هزار بيت است . سلطان محمود به جاى ٦٠ هزار سكه طلا ، سكه نقره فرستاد و گفت : شاهنامه چيزى نيست جز حديث رستم ؛ در سپاه من هزاران رستم وجود دارد . فردوسى دلشكسته و غمگين نقره ها را پس فرستاد . سلطان محمود بعداً پشيمان شد و سكه هاى طلايى را كه وعده كرده بود فرستاد ولى افسوس كه دير شده بود . در حاليكه كاروان سكه هاى طلا به سوى طوس روان بود از دروازه ديگر شهر پيكر فردوسى را براى دفن مى بردند . دختر فردوسى هم سكه ها را براى سلطان محمود پس فرستاد و ننگ ابدى براى سلطان قدرنشناس باقى ماند. اين شاهكار ادبى لياقت ميليونها سكه طلا را دارد ؛ ٦٠ هزار
سكه طلا در مقابل سى سال زحمت مبلغ ناچيزى است

Mahin Abedini
تاریخ و فرهنگِ ایران زمین

انگیزه فردوسی در تدوین شاهنامه چه بود؟